Ia ia oo

What a difference a weekend makes... maandagochtend elf uur. Licht grinnekend merk ik op dat Reth ook de twee andere vrijwilligers drie uur heeft laten wachten, Cambodjaans kwartiertje zogezegd.

Het vrijwilligershuis heeft een transformatie ondergaan. Het is schoon (naar Cambodjaanse begrippen), gekkovrij (voor nu) en er ligt een nieuw dak op. Nieuwe matrassen, klamboes en ventilatoren verwelkomen ons, wat een geluk! Toch is het wennen voor de nieuwe vrijwilligers, voor hen is het nog steeds vies, raar en primitief. Ik verbaas me over hoe snel ik de omgeving heb geaccepteerd en er nu de charme van in begin te zien.

Reth doet zijn best en zijn lessen gaan er op vooruit. We leren de kinderen "old mac donald had a farm" en komen snel tot de conclusie dat koe in t khmer ook koe is, maar dat vreemdgenoeg dezelfde beesten in Camodja "moo" zeggen in plaats van "moe". De Cambodjaanse koe heeft wel als voordeel, zo merkte de nieuwe vrijwilliger en ik simultaan op, dat ze zo mager is dat haar kont kan dienen als bekerhouder. Een gevalletje: je had er bij moeten zijn.

Net als op de hygiene wordt je mettertijd ook minder kritisch op de Engelse grammatica. Page uitspreken als peek en orange als oreng wordt ineens acceptabel en ook ik heb me een eigen jip en janneke engels aangemeten. Geen grote stappen maar kleine muizenvoetjes. Vaak leidt dit tot hilarische taferelen. Zo draagt een meisje van tien onvermoed een t-shirt met "no time to fcku" en is het woord six naief als sex opgeschreven. Maar het mooiste blijft nog de huiswerkopdracht over de overtreffende trap: "the shoes are the most delicious", waarbij ik me meteen zorgelijk afvraag hoe deze jongen het thuis getroffen heeft.

Wat jullie niet weten is dat deze week (en ik hoop alleen deze week) een thema heeft: moddervette spinweek. Dinsdagochtend om zes uur zag ik hem. Goddank aan de buitenkant van mn klamboe. Acht poten met ieder een eigen paspoort, z'n linkerpoot naar mekka, z'n rechter naar het vrijheidsbeeld. Stil, dat wel. Ik gilde niet en stapte uit m'n klamboe. In gedachten gaf ik hem een ultimatum: 'vanmiddag ben je weg'. Toen hij nog steeds het hazenpad niet gekozen had, kreeg hij de slipper. Op z'n hoofd. Van iemand anders uiteraard..

Toegegeven twee vrijwilligers erbij maakt het een stuk leuker en makkelijker. Maar is de uitdaging dan net zo groot vraag ik me af. Ik leg mezelf op om niet meer het thuisfront te appen zodat er nog uitdaging is. Raar eigenlijk. Waar in de comunne het aandeel Nederlanders groeit, is moeder ook tot meer compromis bereid. Ze maakt frietjes en omdat een leeg bord haar zo gelukkig maakt, krijgen we drie keer friet. Wie had gedacht dat we heimlijk terugverlangden naar rijst?