Row, row, row the boat

Naief, heel naief dacht ik rustig adem te halen. Pff hèhè eindelijk vakantie en genieten van mijn vrije tijd. Het lot heeft anders bepaald. Nog steeds vasthoudend aan het credo dat toeval bestaat, begin ik ergens te denken dat het mij dit keer gewoon niet gegund was. Maar wederom, van nuilen komt huilen dus dat doen we niet.

Heel eerlijk, een kleine traan is gelaten. Vijf uur dodemansrit. Je weet wel, zo'n minivan vol met luid babbelende cambodjanen, stoelen die net in een irritante hoek blijven staan en in een rotvaart over de snelweg. Toen ik de zee in mijn ooghoek zag verschijnen slaagde ik een opgeluchte zucht. Vakantie :)

Zoals vaak te vroeg gejuigd stond ik een half uur later op de pier van Sihanoukville. Mijn witte ticket naar Koh Rong Sanloem in mijn hand. Nog anderhalf uur en dan zou mijn watertaxi naar het bountyeiland me wegvoeren. Naar witte stranden, blauwe zee, koraal, krab, kokosnoten en alles wat je er nog meer bij kunt voorstellen. En ja, anderhalf uur later kwam er een boot. Een man op de pier probeert mij ervan te overtuigen dat deze boot niet mijn boot is. Het staat in de mail, zeg ik. Het staat in de lonely planet, zeg ik. Het staat op internet, zeg ik. Zie je deze blouse? Zegt hij. Ik werk hier, zegt hij. Ik moet nog een uur wachten, zegt hij. Ik druip af.

Een luttele anderhalf uur later komt er weer een boot. Hipstertopia is losgebroken op de pier en bruingebronste, getattoeerde en bebaarde jongeren (hoor mij) wapperen met hun roze ticket. Roze. Ik heb wit. Boos worden heeft geen zin, maar drie uur in de hete zon op een verlaten pier doet wat met een mens. Ik vraag om duidelijkheid. Een kwartier later zit ik op de boot naar Koh Rong, hopend op een bootje wat me verder brengt.

Het bootje is een houten schip en ik ben de enige passagier. Het is donker inmiddels. We varen uit naar open zee en ik hou verkrampt vast aan mijn bagage. Wat ik toen zag, is met geen pen te beschrijven. Met de ipad dan maar. Open zee, kleine eilandjes, geen licht anders dan de sterren en wat kleine bootjes. Zo mooi. Ik denk voor even dat ik dit graag had willen delen. Probeer nog halsoverkop een foto te maken met mijn inmiddels overleden telefoon. Nee. Ik ga zelf genieten van het uitzicht en leven in dat moment. Met beiden armen om mijn opgetrokken benen leg ik mijn hoofd neer en kijk naar boven. Clichematig voel ik me even nietig.

Voor wie het even is vergeten: ik heb me vier weken met regenwater gewassen. Toen ik aankwam in het hotel op sanloem en ik erachter kwam dat het weer regenwater was wat mij schoon moest boenen, ik een ventilator had en een klamboe, had ik het even zwaar. Mijn maag was slechts 's ochtends gevuld met een stukje stokbrood en onderweg heb ik een mangoshake weten te bemachtigen. Je hoeft geen wiskundig inzicht te hebben om te concluderen dat lege maag + moe + reisfrustratie + crappy hotel tranen tot uitkomst hebben. Wederom een halve minuut brullen, een belletje en een regendouche (nee niet die je bij de karwei voor 59,99 koopt) was alles wat ik nodig had. Bed in, morgen zien we wel weer verder.

Pannenkoeken met banaan, een kop koffie en een wit strand maken veel goed. Cast away simulerend had ik het hele strand voor mezelf. Gewapend met camera, bikini en snorkel ging ik op pad. Roodverbrand en rozig kwam ik terug, het leven is mooi. 'S avonds raak ik aan de praat met een Ier die al vijf jaar werkzaam is als duikinstructeur op Koh Rong Sanloem. Hij vraagt wat ik doe in Nederland en ik vertel hem over mijn nieuwe functie. Hij legt mij uit dat in Cambodja leegstaande gebouwen worden gebruikt om vogels in te laten nestelen. Sympathiek hoor ik je denken. Ze lokken de vogels met de meest vreselijke muziek, laten ze nesten bouwen die ze vervolgens koken voor birdsnestsoup. Jawel, het speeksel en de twijgjes schijnen een lustopwekkende werking te hebben. Ik zal het eens voorstellen bij terugkomst.

Een stuk vrolijker sta ik de volgende dag op. De hoteleigenaar maakt speciaal voor mij egg in a hole. Geen vogelnestsoep, maar toast met een gebakken ei erin. Tres delicieux. Hij brengt mij het nieuws dat het gaat stormen. 20 miles an hour. Zegt me niks, maar schijnbaar kan ik de komende zes dagen het eiland niet af. Dit is het moment dat ik hem mededeel dat ik over zes dagen het vliegtuig naar huis moet hebben. Vanuit Thailand. Een surferdude gelijk zet hem dit niet aan tot actie. Pas na drie keer vragen pakt hij zijn telefoon. Hij wijst naar de pier waar net een boot aankomt en zegt: als je dan toch wil gaan, zou ik die pakken. Als een malle ren ik naar boven, pak mijn spullen, betaal de beste man en hol naar de pier. Daargekomen verzamel ik mijn was en stap in de boot, de storm achterlatend. Wat volgt is een bootrit van ruim drie uur. Mocht je ooit de dringende wens hebben om te weten hoe het is om als bootvluchteling te reizen, neem dan de slowboat van Koh Rong Sanloem naar Sihanoukville. Op elkaar gepakt, op de wilde golven bonkend, zit ik op de grond van een houten sloep. Zeiknat van de regen hoop ik dat het snel over is. Dat is het niet. Dat is het niet.

Uiteindelijk kom ik 's avonds aan in Phnom Penh. Ik heb er tien uur reizen op zitten en stort me op mijn bed. Een bed in een hotelkamer met airco en een douche. Ik geef er niks om verwend over te komen... Het was alles waar ik aan toe was.