Nog maar een weekje...

Gefrituurde cavia. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik aan de andere kant van de wereld mijn tanden in een knaagdier zet. Nog zeven dagen en dan is het zo ver: Tim en ik vliegen naar Peru; land van de Inca's, lama's, pisco sours en hoogteziekte. We zijn er klaar voor...

Voor sommigen betekent 'we zijn er klaar voor...' dat er een reisplan ligt: met een route, uitgezochte excursies, buskaartjes en een begroting. De tas is al weken gepakt en alle toiletartikelen zijn netjes gesorteerd. De lonely planet vertoont al leesvouwen, schriften zijn volgeschreven en ja hoor, er is een spreadsheet in Excel.

Tim en ik leven van de wind; de vliegtickets zijn geboekt en daar houdt t een beetje mee op. Daar waar de lamapoot in de modder geduwd staat; daar gaan wij...

En toch baart me dit enigszins zorgen...Waar je alleen reist ben je alleen met je verwachtingen. Je bent alleen om je teleurstellingen op te vangen en alleen om je meevallers te vieren (al ontmoet je genoeg mensen onderweg). Nu moet je overal samen uit zien te komen. Bind je de cavia niet op het spit met deze avontuurlijke inslag? De ultieme relatietest zullen we maar zeggen...

Het mooie is dat ik er ondanks de spanning van overtuigd ben dat we een epische tijd tegemoet gaan. Uiteraard vol burgerlijke momenten: matchende afritsbroeken, dezelfde kriebelende alpacawollen trui, kneuterig kamperen. Maar wat een avontuur ook! Meters boven ons cirkelen straks melachomane condors (ik ben me vast emotioneel aan het voorbereiden door me met een brood bij het vogelhuisje te vertonen). Na een hike van vijf dagen kijken wij straks uit op een eeuwenoude Inca ruïne. Al zwalkend van de pisco sour kotsen wij onze ceviche van 4000 meter hoogte boven op een lama....

Kortom we hebben er enorm veel zin in! Ik hoop dat ik jullie de komende weken Peru kan laten beleven door onze ogen.