Aangeschoten zandhappen in Ica

Aangeschoten zandhappen in Ica.

Alfredo. Dat is de naam van onze taxichauffeur. Op de terminal van Cruz del Sur busmaatschappij wachten wij op Alfredo. Hij is er niet en veel taxichauffeurs willen dat we met hen meegaan. Wij niet.

Tussen alle obese Peruanen is daar ineens een klein iel ventje met n snor: Alfredo. Zijn Engels zo goed als ons Spaans neemt hij ons mee door de straten van Ica. Daar waar eens per jaar de trotse rio Ica stroomt is nu een geul vol afval. En wij ons maar druk maken over het scheiden van afval en het plaatsen van zonnepanelen.

Ons hotel is magisch. De eerste nacht nog slapen wij in een studio. Eigen douche, keuken en enorm bed. En een gouden ananas. Boven in het hotel een dakterras waar je uitkijkt op de zandduinen van Ica. Niet de heuvels van Bergen aan Zee waar menigeen koga myata bezittende matchende afritsbroek en Gaastra windjack koppel fietst, maar echte bergen. Maar dan van zand.

De volgende ochtend brengt Alfredo ons naar de wijn en pisco kwekerij: Tacama. De oudste wijnboer van Peru (het bedrijf dan, de boer was nog wel jong). Na een rondleiding langs de industriële potten en pannen was het moment daar: de proeverij. Ik denk dat de gemiddelde 16 jarige Peru een aantrekkelijk wijnland vind. Beetje ijs en een parapluutje en de wijn is niet te onderscheiden van een goede Canei. Amor Perfecto, perfecte liefde, is hun paradepaardje. Tot slot de echte nabrander: pisco. Zo zonder sour doet pisco niet onder voor een goede tequila.

Nog twee piscoboeren volgen; zij het wat traditioneler. Steeds weer proeven we de vijf varianten pisco en wijn. Alfredo belooft ons na de tour te trouwen. Bij de laatste piscoboer lijkt de alcohol ons echt naar het hoofd te zijn gestegen; de wanden worden gesierd met opgezette krokodil, mummie zeehond (niet al te best geconserveerd) en tonnen vol pisco. Met een bamboescheut til je een shotje uit de ton; of twee of drie. Toch nog naar even op de foto met Alfredo.

De laatste dag in Ica brengen we in de duinen door. Alfredo waarschuwt ons: the buggydrivers are crazy! Maar gaan doen we toch. Met een opgevoerde buggy crossen we van berg naar berg. Balancerend op de rand en de richel gillen wij als met frituurvet bedreigde cavia's; niet realiserend dat het ergste nog moest komen. Stel je voor: een 1000 meter hoge zandduin, een plankje, jij en een waxstompje. Wax je plankje. Ga op je buik liggen, ben ineens gelovig en bid tot wie dan ook en glij naar beneden. Advies: niet gillen want dan heb je je bakkes vol met zand. Geweldig.

Kleren vol zand en armen vol met schrammen genieten we van de zonsondergang. 'Het mooiste is niet de zon, maar de stilte' zegt Tim filosofisch.