Cabanaconde, Condors en Coño bergpaden

Dat Tim en ik terugkomen als afgetrainde goden is een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Laat dat duidelijk zijn.

Cabanaconde. Dorpje op 3500 meter hoogte. Op iedere paar meter een zwerfhond en een winkeltje. De kerk toont Gargamel als hun heilige; waarom de haat aan smurfen juist hier hoogtij viert; niemand die het weet.

Het plein, origineel zoals in elk Peruaans stad of dorp Plaza de Armas genoemd, toont de lokale held: de condor. Ook wel in het Spaans 'el Condor' genoemd. De volgende ochtend zeven uur scherp waren wij klaar om ze te spotten. Loeders met vleugels als ze zijn bleken ze juist die dag een keer niet vroeg uit de veren te komen (Tim vond dit een slechte tot matige grap).

Maar toen ze daar eenmaal waren deden ze hun melachomane naam eer aan. Zwevend door de lucht alsof er niets anders bestond dan berg, kloof en hun eigen majestueuze spanwijdte. De zon begon te schijnen en we begonnen aan onze terugtocht.

Waar de krakkemikkige bus ons naar de condors had gesukkeld (ik ben blijkbaar niet de enige die de hellingproef nog niet onder de knie heeft), besloten we te voet terug te keren naar Cabanaconde. Langs de autoweg was het goed vertoeven: een vertwijfelende kolibrie liet zijn vleugels zien. Hij niet alleen; stel je voor: een bloedhond, een kolibrie en een killerwesp kregen een kindje en dat kindje was geen kindje, maar een monster. Dat zoemde steeds om eens heen.

We kunnen een stuk afsnijden, zei Tim. Wat volgde was een route die de ANWB nimmer maar dan ook nooit zal opnemen in hun wandelroute gids. En dan moest de hike naar Lluahar nog volgen. De volgende dag maar vroeg op.

Llhuahar is een lodge; een lodge gesitueerd bij hotsprings. Een soort spa-resort maar dan ala Peru. Oftewel je moest wel even drie bergen over klauteren voor dat je er kon komen. Challenging zei t boekje, 3,5 uur zei t boekje en 13,5 kilometer zei t boekje. Wie denkt dat er een soort avondvierdaagse achtige setting volgde kwam bedrogen uit. Kilometers naar beneden, op smalle bergpaden. Levend stratego zo bleek; losse stenen, los zand en je voeten gleden vaak weg. Maar wat een uitzicht! Dit zie je niet eens op tv, want geen cameraploeg zou er ooit komen.

Elke bocht dachten dat we er waren en hoewel we de lodge zagen liggen was ook dat slechts een fata morgana. Na zes uur klauteren kwamen we eindelijk aan bij Llhauhar. Het dorpje, niet de lodge; dat was nog eens een paar honderd meter afdalen. De hotsprings waren vol; vol met toeristen die er waarschijnlijk wel maar 3,5 uur over hadden gedaan. Vol hoop gingen we het eten tegemoet.

50 tinten beige; iets met quinoa en wortel. Nog een trog en het plaatje was compleet. Het licht ging uit wat voor veel hilariteit zorgde. Na het eten snelden we naar beneden om met onze quinoa pensjes de badkleding aan te trekken (gelukkig was t al donker); de hotsprings waren even van ons. De sterrenhemel was magisch en heel even voelden we ons nietig. Nietig daar waar de inca's niet de sterren maar de negatieve ruimte tussen de sterren als sterrenbeelden zien.

What goes up, must come down. Of in ons geval: wat omlaag gaat moet weer omhoog (ahum). Als je denkt dat kilometers daling vermoeiend is; kilometers omhoog in de brandende zon op hoogte: fabeltastisch. Tim fungeerde als wandel coach: bemoedigende woordjes, slokjes water (die hij me als een hamster liet drinken) en precies de plekken waar ik wel en niet mijn voeten neer moest zetten. Nu heb ik Tims genealogie nog nooit bestudeerd maar ik ben er inmiddels van overtuigd dat één van zijn voorouders met een berggems heeft gerotzooid: zonder een zweetdruppel beklom hij de Peruaanse bergen. Zo trots.

Rond vieren kwamen we aan bij ons hostel Pachamama (wat quechua is voor moeder aarde). De welverdiende pizza en onze favoriete kat Crispan op schoot kwam de hostelmanager erachter dat we Nederlands zijn. Niet veel later klonk 'Annabel' uit de luidsprekers en hij zong hard mee. Uitgeput maar voldaan, lopende als Quasimodo (ok ok alleen ik) gingen we om zeven uur slapen. No shame in that.