Tempels, tuctucs en anorectische koeien

Cambodja. Vanuit het vliegtuig waar ik net een visumaanvraag in drievoud heb ingevuld, zie ik het groene landschap steeds dichter bij komen. Hoewel ik weet dat het niet fair is om de miljoenenstad Bangkok te vergelijken met de plattelandstad Siem Reap, doe ik dat toch. Een van de vele voordelen van alleen reizen is dat niemand je daarop wijst. Wat me meteen opvalt is de schone lucht. Wanneer ik uit het vliegtuig stap neem ik diep adem; iets wat ik twee dagen heb geschuwd.

Verbazingwekkend genoeg staat er iemand in de hal met mijn naam op een bordje. Een vriendelijke Cambodjaan met ietwat flaporen vouwt zijn handen ineen voor een traditionele Cambodjaanse begroeting. Ik probeer dit na te doen en realiseer me dat ik hier met mijn motoriek maar mee moet oefenen de komende dagen. De tuctuctocht brengt me langs dure hotels, schamele hutjes en anorectische koeien.

De airco en eigen douche waren een welkome verrassing. Ik huurde een fiets, waardoor ik me op en top kaas voelde. De fietstocht bracht me langs het nationaal museum en de oude markt. Een chaotische markthal vol van kraampjes met uiteenlopende souvernirs. Logica leek op deze plek niet te bestaan. De geur van vis (niet zo vers) en fruit (wederom niet zo vers) drong m'n neus binnen. Tot dus ver prima. Tot de vleeskraam met wat op het eerste oog leek op beef jerky; al snel zocht ik de buitenlucht op.

Vanmorgen om vijf uur stond 'mijn' tuctucchauffeur voor de deur om me mee te nemen naar de Angor Wat tempels. Wat een spectaculaire zonsopkomst moest zijn, bleek een in mist gehulde stapel stenen. Nee even serieus, het was heel mooi. Op elke steen was wat te zien en tezamen vormden ze een indrukwekkend geheel. Overwoekerd door bomen en omgeven door nog meer anorectische dieren: kalkoenen, kittens en spinnen (al heb ik nooit een volvette spin gezien).

Bij Bayon hoorde ik apen. Ik zag ze niet, ik hoorde ze. Ik probeerde me voor te stellen wat ik zou doen wanneer er een voor me stond. Misschien net als koning Louis touwtje springen in m'n eigen armen, maar waarschijnlijker: gillen en wegrennen.

Wat ik vooral lastig vond en ik me wederom op betrapte is in het moment te leven. Of zoals je de laatste tijd vaak hoort: leef in het hier en nu. Vooral wanneer je alleen bent, heb je de neiging na te denken over ofwel het verleden danwel de toekomst. Foto's maken voor de toekomstige ik of voor anderen. Nadenken over gebeurtenissen in het verleden. Ik stond stil en keek naar de tempel, hier en nu.

Op de terugweg zag ik ze. De apen waren een Chinees gezin aan het slaan en ik betrapte mezelf op een giecheltje. Niet wegrennen of een apendans maar een giecheltje. Voor wie ooit een bezoek aan de Ta Prom tempel heeft afgelegd is het vast roerend met me eens: niet de Engelsen of de Australiërs, maar de Chinezen zijn de meest irritante toeristen ter wereld. Toegegeven de passie en daadkracht waren daar, maar een ietwat corpulente chinees met zonnebril de tempel uit zien rennen heeft toch niet echt hetzelfde effect als de sexy Angelina Jolie.

Weer terug in het guesthouse had ik er al een hele dag opzitten en het was pas elf uur...