Riet; iets anders hebben we niet

Wie drijvend riet op 4000 meter hoogte met een dagelijkse portie rauwe rietstengel verkiest boven een appartement in de stad is volgens mij kei hartstikke gek. Maar toch.. het heeft z'n charme: het terugdeinzende riet onder je blote voeten voelt als een nieuw waterbedmatras bij Beterbed...

Puno Puno Puno; we waren voor je gewaarschuwd. Weinig van onze informanten waren gecharmeerd van jouw rauwe exterieur. En toegegeven: echt mooi ben je niet. De hoogte zorgt voor misselijkheid en hoofdpijn; de straten vol toerisme en grijze muren. En als je je dan toch rot voelt, doe het dan in stijl. Tim en ik betrokken onze luxe suite daar waar de taxi niet komen kan; het hoogste puntje van de stad.

'S ochtends om kwart over zes maken wij in ons spreukelspaans duidelijk dat we onze tour nog moeten bellen. Uiteraard, zelfstandig als we zijn, hebben we dit eerst zelf geprobeerd. Uiteraard kregen we een Spaans keuzemenu. Porque No?

Dik een kwartier later zijn we op weg. Naar de rieteilanden; een woord wat mijn telefoon automatisch aanpast naar rotseilanden omdat zelfs mijn telefoon zich niet kan voorstellen dat daar mensen wonen. Gekleed in kleurige kledij verwelkomt Anna ons op haar eiland Uros. Ze is burgemeester zegt ze; burgemeester van 20 vierkante meter riet. Er wonen 12 mensen en een kat. Voor 10 soles vaart ze ons rond op haar rieten bootje en proeven we riet. Riet; iets anders hebben we niet (credits: Aukje Las)

Na dit dreigende vlot gaan we door naar Taquile. Een eiland op de lijst van 's wereld erfgoed. En waarom? Omdat je nondeju een berg op moet klauteren om er te komen. Echt toegankelijke huisvesting blijkt een Peruaans probleem. Het is toch wel lichtelijk confronterend wanneer je als toerist elke drie treden staat te hijgen en er een vrouw van minstens 103 jaar oud je al hinkelend inhaalt. Een gezonde levensstijl die eilanders.

Na een lunch met trucha (forel) en omelette (geen vertaling nodig) krijgen we een balade van de dorpssingle; die je herkent aan z'n muts. Het leven kan zo simpel zijn.

Aan het einde van de dag komt er dan toch ook echt een einde aan ons Puno-avontuur. De stad is lelijk, de eilanden een circus, maar toch mooi dat we er geweest zijn.