Goodmorning teacher!

Week drie van vier van het vrijwilligerswerk. Ik begin te begrijpen waarom je minimaal vier weken moet blijven. Ik ken twee van de negentig kindernamen, kan tot dertig tellen in het Khmer en het eten van moeders roept niet meteen meer walging bij me op. Terug in Nederland is er nog maar weinig wat mij bang maakt of wat ik vies vind. Ik leer elke dag.

De dagen binnen vroeg. Om vijf uur kraait de eerste haan en dit doet hij tot zonsondergang. Dicht bij de evenaar sluiten de hemelgordijnen hier al om zes uur. Het kikkerorkest zet in en de muggen gaan op rooftocht. Maar zover is het nog niet. De eerste les begint om negen uur: let's go niveau 1. De kinderen staan op en roepen in koor: 'goodmorning teacher! How are you?' Waar in Nederland de kinderen in een kring over hun weekendavonturen vertellen roepen ze hier als een geoliede machine: 'i'm fine. Thank you teacher!'

Reth is weer terug bij zijn oude zelf. Tot drie keer toe kunnen we hem niet vinden of treffen we hem slapend in zijn hangmat aan. We zijn het beu. Toch maken we van de gelegenheid gebruik en negeren de nadrukkelijke instructie zelf geen les te geven. We leren ze de verplichte woordjes en zinnen, maar nemen we ze al snel mee naar buiten. Daar, in de brandende zon leren we ze 'head, schoulders, knees en toes'. De schaamte voorbij doe ik voor hoe ze moeten hinkelen. Hink, stap, sprong. De kinderen genieten en lachen voluit. Aan het einde worden we beloond met dertig high fives, een dankbaar gebaar.

Het overwinnen van angst is iedere week een uitdaging. Waar we vorige week spinnen trotseerden, zijn deze week de gekko's aan de beurt. De klasgekko, die ik Harry heb gedoopt, is een sympathieke. Hoog boven in het klaslokaal loopt hij de balk op en neer. Heel soms houdt hij de studenten scherp door op zijn zuignapjes te balanceren. Zijn sporadische drollen van vier meter hoog zorgen voor veel hilariteit. Veel minder vond ik het bezoek van zijn melachomane neef aan mijn slaapkamer die avond. Dertig centimeter aan schubben en twee kraaloogjes staarden me aan. Ik probeerde de gekkoiaanse paringsroep in de hoop hem weg te jagen. 'TOKEH'. Hij keek me aan of ik gek geworden was. Ik verzamelde mijn moed en sloeg op de muur. Dit had effect. Hij waggelde weg naar de andere kamer. Zijn wraak was zoet toen ik de volgende dag een gat in mijn klamboe vond.

De andere angst die overwonnen moest worden was het aanspreken van Reth. De twee andere vrijwilligers keken mij hoopvol aan: ik ben de oudste en ik ben er een week langer. Ovetuigd door deze twijfelachtige argumenten bereid ik hem voor op het gesprek die avond. Ik leg uit dat we teleurgesteld zijn, dat we in het belang van de kinderen denken en dat we officieel geen les mogen geven. Hij toont berouw, trekt het boetekleed aan en maakt duizend excuses. Beterschap wordt beloofd.

De volgende dag maakt hij deze beloftes meer dan waar al spelend met de kinderen op het schoolplein. Het wordt meer dan eens duidelijk hoezeer de kinderen naar hem opkijken en hem waarderen. De lessen voorbereid en vol van spelletjes en liedjes wordt het voor ons ook steeds leuker. Met de dvdspeler de we vorige week achterin de kast vonden, illustreren we de lessen met luisteroefeneningen en liedjes. De week vliegt zo voorbij..

Soklai roept me bij haar. Ze heeft een broek voor mij gemaakt. Met delicatie preciezie draagt ze de broek naar me toe. Nog heet van het strijkijzer trek ik de broek over mijn reeds bezwete alibababroek. Groen van jaloeze kijkt barbapapa waarschijnlijk naar mijn baarheupen, en in een kleurencombinatie uit de hel is deze broek niets meer en niets minder dan een sentimenteel souvernir. Maar het is het mooiste cadeau wat ik ooit heb gehad. Het is met liefde en vakmanschap gemaakt. Ik druk Soklai vijf dollar is haar handen, "akoen". Ze pakt mijn handen aan beide kanten beet en schudt nee. Ze lacht: cadeautje voor Aukia. Ik dring aan en na wat discussie neemt ze het dan toch eindelijk aan. Ik bewonder Soklai. Vier uur per dag bereid ze een groep meiden voor op een betere toekomst. In een snikheet atelier maken ze de meest prachtige bloezen en broeken. Een voorbeeldvrouw.

Op de laatste dag krijg ik van een van de kinderen een tekening in mijn handen gedrukt. Een ietwat potige vrouw met een paardenstaart en haar handen in haar zij. Er staat boven "mij name aukje", maar ik had mezelf al meteen herkend aan de magische broek. Wat baal ik dat het over een week al voorbij is..