Jongens tegen de meisjes

De toeter heeft hier een andere functie dan in Nederland. Waar het thuis een uiting van frustratie of nood is, is het hier juist vriendelijk bedoeld: hé pas op, ik kom er aan. Grappig.

Overal waar je gaat moet je je toch even de dikke rijke witte toerist voelen. Mensen langs de kant van de weg staren, kinderen lachen en zwaaien. Zou toch mooi zijn wanneer een Cambodjaan in Amsterdam Zuid ging rondrijden in een bakfiets en iedereen naar hem zou lachen en zwaaien. Wat is Nederland eigenlijk toch verbitterd.

Die lachende kinderen, als je daar geen zwak voor ontwikkelt ben je denk ik van een zeldzaam stuk marmer gebeeldhouwd. Gisteren ging ik naar Chukk, de commune dicht bij Siem Reap. Onder begeleiding van de immer vrolijke mr. Ccheng bezocht ik een aantal scholen en het Healthcenter. Meteen werd ik voor de spreekwoordelijke leeuwen gegooid toen ik een uur Engels mocht begeleiden. Woordjes zoals 'yoyo' en 'kite' opdreunen en dertig kinderen dreunen je na. Opvallend ineffectieve methode, maar het is allicht beter dan de hele dag op de rijstvelden staan.

Na het opdreunen van de woorden was het tijd voor 'the pointing game'. Twee kinderen voor de klas met hun rug naar het bord waar alle woorden door elkaar werden gezet. De leraar telt tot drie, roept een van de woorden en de kinderen draaien om. Het kind wat als eerste het juiste woord aanwijst, is de winnaar. Appeltje-eitje zou je denken. Het opdreunen van woorden maakt nog niet dat de kinderen de woorden ook daadwerkelijk kunnen herkennen en onder luide aanwijzingen van hun klasgenootjes doen ze een vermaarde poging. Opvallend is dat de leraar de jongens tegen de meisjes laat strijden en hoewel de jongens sterk in de minderheid zijn lijken ze toch een voordeel te hebben. De leraar telt hun punten dubbel en die van de meiden niet. Uiteindelijk winnen, quel surprise, de jongens. De leraar tekent, om het nog eens te benadrukken, een smiley bij de jongens' score en een frowney bij de meiden. Gek genoeg lachen de meiden, het interesseert ze geen biet. Ze vinden alles even hilarisch.

Het Healthcenter biedt hulp aan zieken en aan zwangere vrouwen. Met behulp van met name vitaminen en antibiotica worden de lokale mensen weer op de been gebracht. Sommige gezinnen hebben een 'poorcard 1' of een 'poorcard 2' waardoor ze niet of minder hoeven te betalen. Een altruïstische gedachte, maar ongewild komen er classificatieassociaties van zeventig jaar terug in me op. Ik realiseer me al snel dat de manier waarop soms onderdoet aan het doel. En dat is prima.

Vandaag voerde een boot mij over het Tonle Sap meer waar The floating villages liggen. Waar de een zijn behoeften en overgebleven metalen loost in het meer, wast de ander zich vijftig meter verderop met hetzelfde water. Er zijn schooltjes, een katholieke kerk en zelf een 7/11. We stoppen bij een lokaal restaurantje waar ze krokodillen fokken voor het leer. Ik ben opgelucht als ik hoor dat ze niet in het meer leven. Er is een reden dat crocs gehaat modeaccessoire nummer 1 is.

Tot slot gaan we langs een school waar ik 50 dollar aan rijst voor heb gekocht. Schijnbaar is rijst hier net zo duur als het Albert Heijn huismerk of realiseer ik me nu, ik ben vast weer opgelicht. Als bedankje mag ik foto's maken, wat ongemakkelijk voelt. Ook krijg ik een bakje voedsel, rijst met varkensvlees en een gedroogde catfish. Angstig voor voedselvergiftiging maar met een groot gevoel voor beleefdheid eet ik een paar hapjes. Het was lekker en pittig, nergens om bang voor te zijn.

Vanaf morgen ga ik naar Phnom Penn, wat in het zuiden ligt. Een zeven uur durende burit in een minivan zonder airco. Dolletjes!